شهرري؛ سكونتگاه آريايي‌ها
ري قبل از اينكه تهران به عنوان پايتخت ايران انتخاب شود، از شكوه و عظمت برخوردار بود. اين شهر محل دفن حضرت عبدالعظيم حسني(ع) از فرزندان امام حسن( ع) و يكي از زيارتگاه‌هاي بزرگ شيعيان جهان است و شيفتگان زيادي نيز دارد.
سفربه اين شهرستان و زيات حرم مطهر حضرت عبدالعظيم حسني(ع) و فيض بردن از محضر او و ديدن ديدني‌هاي اين شهر كهن ايران زمين در نوروز خالي از لطف نخواهد بود.
پيشينه تاريخي ري
حدود 3000 سال قبل از ميلاد سلوكوس، نام «اورويوس» را بر ري نهاد. در زمان اشكانيان اين نام به «ارساكيا» و «ارشكيه» تغيير يافت و در زمان حكومت ساسانيان به «ري» تبديل شد. ري يكي از نقاط باستاني ايران است. آثاري كه از ري به دست آمده به هزاره چهارم پيش از ميلاد مي‌رسد و از نظر قدمت به دو بخش تقسيم مي‌شود:
الف ـ ري باستاني كه در جنوب چشمه علي، ميان بارويي بزرگ كه در روزگاران پيش از اسلام (4000قبل از ميلاد) ساخته شده بود، قرار داشت و به ري برين يا ري عليا معروف بود.
ب ـ ري سده‌هاي واپسين كه در جنوب خاوري بخش نخستين يا ري عليا در جنوب كوه بي‌بي شهربانو(س) واقع شده بود و به ري زيرين يا ري سفلي معروف بود.
* ري پيش از اسلام
ري در دوران پيش از اسلام مرکز بزرگ ديني زرتشتيان بوده و به وسيله مديران موبد نوعي حکومت ديني نظير واتيکان در آن وجود داشت و به‌طور کلي ري در دوران مادها و هخامنشيان و حتي قبل از آن نيز شهري مقدس به شمار مي‌آمد. قرار گرفتن ري در مسير جاده ابريشم که از آنجا به همدان مي‌رفت، علاوه بر جنبه مذهبي به ري اهميت بازرگاني نيز مي‌داد. لذا مردم ري عموماً بازرگان و تاجرپيشه بودند.
اقوام آريايي مهاجر با ورود به ايران، در دشت‌ها، جلگه‌ها و ديگر مكان‌هاي خوش آب و هوا اقامت گزيدند. اين قوم هنگامي كه به دشت ري رسيدند، شهر ري را براي قلعه‌سازي انتخاب كردند و ميداني بزرگ در آن بنا نهادند. سپس براي نگهباني و حفاظت از آن مكان آتش مقدس را در ميان ميدان بر افروختند. شهر ري به تدريج توسعه و گسترش يافت. شمال شهر ري به علت داشتن هواي بهتر، محل اسكان ملوک، شاهزادگان، امرا و اشراف بوده است. در آن روزگار به خاطر حفاظت از شمال شهر بارو و حصار عظيمي در پيرامون شمال شهر ساخته و در جنوب نيز خندقي ژرف حفر شد. مردم اين شهر در سال 617 هجري قمري، در تاخت و تاز مغولان قتل‌عام شدند. هنوز آثار حمله ددمنشانه مغولان از بين نرفته بود كه ري بار ديگر در سال 786 هجري قمري به دست سپاهيان تيمور به ويرانه‌اي بدل شد و از آن پس، ديگر روي آبادي به خود نديد. ويرانه‌هاي ري قديم هنوز نزديک شهر كنوني ري باقي است. شهر ري از قديم مركز و كانون علم و ادب بوده و لذا در زمان‌هاي مختلف شخصيت‌هاي علمي و دانشمندان بزرگي چون ابوالفتح رازي و محمد زكرياي رازي فيلسوف و پزشک نامي (كاشف الكل) از آن برخاستهاند. ري در لغت به معناي شهر سلطنتي است. ساکن و اهل ري را رازي مي‌نامند. ري در دوره‌اي پايتخت ايران بوده است. اين شهر در طول تاريخ به نام‌هاي مختلفي خوانده مي‌شد. راگا، رغه، ارشکيه، رام اردشير، ام‌البلاد، ري شهر، شيخ‌البلاد و محمديه از نام‌هايي بودند که ري در هر دوره به مناسبتي با يکي از اين نام‌ها خوانده مي‌شد. بنابرآنچه که در اوستا آمده ري سيزدهمين شهري است که در جهان ساخته شده است.